بی‌حاصلیِ ناب؛ جایی که زندگی نفس می‌کشد
زندگی را به خط کش های دقیقِ بهره وری دوخته اند. عقربه های ساعت ها می دوند و ما را دنبال خود می کشند، گویی که هر لحظه ای که بی حاصل می گذرد، لکه ای ننگ بر صفحه ی عمر ماست. هر صبح، چشمان مان را باز می کنیم تا بازنده ی این مسابقه نباشیم. کاری که ارزش مند نباشد، فعالیتی که سودی نرساند، سکوتی که چیزی تولید نکند، همه محکوم اند به فراموشی./ بهره وری در ابتدا ابزاری بود برای بهتر زیستن، اما به تدریج بدل شد به خطِ مرزی که انسان را به دو نیمه ی قابل قبول و غیرقابل قبول تقسیم می کند. هرچه زودتر، بیشتر و سریع تر کار کن! این فرمان ها در لایه های ذهن مان ...
Click
To Read Full Article
