ناگفته های شرم آور پروانه ۵ ساله از زندگی مادرش پس از زندانی شدن پدر
نمی دانم چقدر در بیمارستان بودم ولی شب ها آرام گریه می کردم تا مریض های دیگر بیدار نشوند. پرستارها می گفتند اگر گریه کنی دیگران اذیت می شوند، اما من نمی توانستم گریه نکنم. وقتی بعدازظهر می شد و همه برای دیدن مریض هایی که در اتاق من بودند آب میوه و شیرینی می آوردند چشم های من همچنان به در اتاق بود تا مادرم را ببینم اما او هیچ وقت نیامد.../ دیگر مامانم را دوست ندارم! من نمی خواهم به خانه مادرم برگردم او مرا در بیمارستان گذاشت و هیچ وقت پیشم نیامد. وقتی به سوختگی های روی بدنم نگاه می کردم و درد می کشیدم تنها مامانم را صدا می کردم اما وقتی می ...
Click
To Read Full Article