در انتظار سفر
زمان در ساختمان مدور و شیشه ای اش کِش می آید؛ ده دقیقه هایش انگار بدل به ساعت ها می شوند و همین باعث می شود تا آدم ها در آن نسبتی باهم پیدا کنند. اگرچه مقصدها بسیارند و صندلی ها بیشمار اما گویی پیش از شروع سفر و افتادن اتوبوس ها به دل جاده، مسافرها سفری کوتاه اما عمیق در خود این سازه بزرگ و دودگرفته می کنند؛ در ترمینال جنوب. لابه لای هیاهوی سالن و اسم شهرها که فریاد زده می شوند، اگر چند لحظه ای سکوت کنی و جای شنیدن تماشا کنی «سفری در خط زمان» خواهی کرد. از گذشته و امروز که با اندوه و اشتیاق، تنها و خانوادگی، با لبخند یا بغض چرخیده ای در ...
Click
To Read Full Article