نامه ای به سید حسن خمینی و سیادت سیلی خورده اش
سید عزیز، در آن روز نامبارک چهاردهم خرداد، در کنار مزار جدّت خمینی(ره)، رهبر ما نیز، نیک سخن نگفت. او با سخنان پدرانه ی خود باید آب بر آتش فتنه ی رئیس جمهور و دارودسته ی او می افشاند. اما سخنان رهبرمان، متاسفانه، آن آتش فتنه را شعله ورتر ساخت. او بار دیگر از طلحه و زبیر گفت و مستقیم و بدون تخفیف، خود را به جای علی(ع) نشاند. من در نامه ی اولم به رهبری، همین خطا را متذکر شده ام؛ که یعنی ما تنها زمانی می توانیم دیگران را طلحه و زبیر بدانیم و خود را علی، که رفتارمان، نعل بالنعل، علی گونه باشد. علی کجا با مردم خود چنین می کرد که ما می کنیم؟ علی ...
Click
To Read Full Article
