سوگواریم اما ...
سوگواریم بدون آن که فرصت سوگواری یافته باشیم. بدون آن که توانسته باشیم بر بالین مردگانمان بگرییم، رخت عزا بر تن کنیم و در مجالس عزاداری مویه کنیم تا شاید کمی آرام بگیریم. بسیاری از ما در مرحله خشم و احساس گناه مانده ایم. در روز بارها از خود می پرسیم چرا باید این اتفاق برای ما می افتاد؟ چطور می توانستیم از آن جلوگیری کنیم؟ چرا به اندازه کافی به آنان که رفتند توجه نکرده بودیم؟ با آنها سخن نگفته بودیم؟ حرفشان را نشنیده بودیم؟ چرا نتوانستیم از مرگشان جلوگیری کنیم؟ مگر پیش نیاز هر کنش مصلحانه و خیرخواهانه ای حفظ زندگی انسان ها نیست؟ در احزاب و ...
Click
To Read Full Article