درباره «گذشته ستایی» ما ایرانیان
عشق در معنای عمیق خود، نوعی حافظه است. انسان در عشق، گذشته را در اکنون حمل می کند و به آینده پیوند می زند. حافظه در اینجا نه انبار خاطرات، بلکه جریان تداوم است. اما هنگامی که حافظه به جای پل، به دیوار بدل شود، عشق پژمرده می شود. همین نسبت در سطح جمعی نیز برقرار است. ملت، موجودی عاشق است که از حافظه تاریخی تغذیه می کند. ملی گرایی نیز در اصل، سامان یافتنِ عشق به وطن در قالب حافظه ی جمعی است. با این حال، اگر این حافظه به بت تبدیل شود و از حرکت بازایستد، ملی گرایی از درون می میرد. افلاطون در «فایدروس» از حافظه به مثابه نیروی یادآوری حقیقت ازلی ...
Click
To Read Full Article
