انسان تنها در میان ارتباطات بی‌روح مجازی
در آغاز قرن بیست ویکم، جهان به ظاهر به هم پیوسته است، اما دل ها هرگز چنین جدا نبوده اند. این پدیده، که بسیاری آن را پارادوکس عصر اطلاعات می نامند، نشان می دهد که افزایش کمیت ارتباطات لزوماً به معنای افزایش کیفیت روابط نیست. انسان، با گوشی هوشمند در دست، میان میلیون های صدا و تصویر می چرخد، اما صدای خود را نمی شنود. هر اعلان (Notification)، هر پیام جدید، وعده یک تماس، یک ارتباط بالقوه است، اما حاصل این همه تعامل، غالباً تهی و سطحی است. این نوشتار عمیقاً می کوشد پرده از این تضاد بنیادین بردارد: از توهم ارتباط که توسط شبکه های اجتماعی القا می ...
Click
To Read Full Article
