یادداشتی بر «آبستن»؛ تعلیق نصفه نیمه‌ای که ناکارآمد می‌شود
بیش از یک دهه از سبک متفاوت ساختاری که فرهادی وارد سینمای ایران کرد (درباره الی) می گذرد و هستند هنوز فیلم سازانی که همچنان از این سبک، بدون این که خلاقیتی از خود به خرج دهند و چیزی به آن اضافه کنند از روی آن کپی می کنند و هر بی ربطی را به اسم سینمای اجتماعی وارد سینما می کنند. سبک فرهادی بواسطه شکستن فاصله میان مخاطب و قلبِ جریان فیلم بود که گُل کرد. دوربین متحرکی که سوار جریان درام می شود و بین بازیگران پاس می خورد. بعد از فرهادی، نیما جاویدی در «ملبورن» و یا سعید روستایی در فیلم هایش همان سبک را ادامه دادند که خوب بدلیل سادگی و سلیقه خوب ...
Click
To Read Full Article
