گل لبخند
و با دیدنش، به یاد گذشته هایشان می افتند و لبخند روی لب هایشان می نشیند. کاست نوارهایی که تنها راه ممکن برای ثبت و ضبط صدا بود و گاهی از جواهر هم با ارزش تر بود و البته گاهی هم توی دستگاه پخش صوت، گیر می کرد و پاره می شد. تلفن عمومی، همان کابین زردرنگی که امین رازهای مگو بود و برای شنیدن صدای دوست و آشنا، باید در آن جا قرار می گرفتی! و گاهی صدای سکه هایی که به شیشه می خورد که: «یه کم سریع تر! تلفن ضروری دارم آقا!» البته که شاید زندگی در آن روزگار سخت تر بود و حالا به خاطر کمک دنیای علم و فناوری، دیگر نیازی به کابین زرد ندارینم تا صدایمان به ...
Click
To Read Full Article
