غذایی که به نیت همسایه، بار گذاشته میشد
قدیمی ها اعتقاد داشتند که همسایه از برادر و خواهر به آنها نزدیک تر است؛ الجار ثم الدار: اول همسایه، بعد خانه خود. برای انتخاب خانه هم می گفتند نخست همسایه را بشناس، سپس خانه بخر. به همین دلیل در توزیع نذری ها، نخست همسایه ها را در نظر می گرفتند./ یکی از نذوراتی که آنها برای برآورده شدن حاجاتشان نیت می کردند، نذر همسایه بود که آن را به نام «تکیه همسایگی» می شناختند. نصرالله حدادی، تهران شناس، درباره این نذر می گوید: «در تهرن قدیم در طول هفته یک یا دو بار غذایی می پختند و بین چند همسایه که می دانستند دستشان تنگ تر است، توزیع می کردند. همه ...
Click
To Read Full Article