نگاهی هرمنوتیکی به «پیرپسر»/ از «درخت گلابی» تا چاقوی خون‌آلود: تراژدی چهل ساله‌ها
دهه شصتی ها، که حالا پا به پنجمین دهه ی عمرشان گذاشته اند، هنوز سرگردان اند، گویی در پیچ و خم های تاریخ گم شده اند، و این سرگردانی، مثل سایه ای سنگین، در سینمای ایران هم دنبالشان کرده است، از روزهایی که با «درخت گلابی» داریوش مهرجویی، با امیدی افراطی و شاید کاذب به آینده ای پر از کتاب و ایده و تحول، جوانی شان را با ترس از اختگی و فراموش کردن عشق آغاز کردند، تا امروز که در میانسالی، حال و روزشان شبیه علی در «پیر پسر»، فیلم درخشان اکتای براهنی است، که انگار ناچار شده اند چاقو به دست گیرند و پدر خود را سلاخی کنند، و وقتی پرده ی سینما پایین می ...
Click
To Read Full Article
