مروری بر کوه صدایم را پس نمی‌دهد
بی فایده است!/ باد قرن هاست/ در کوچه ها/ خیابان ها/ می چرخد/ زوزه می کشد/ و رمه های شادی را می درد./ می چرخم بر این خاک/ و هرچه خون ماسیده بر تاریخ را/ با اشک هایم می شویم/ پاک نمی شود.../ اغلب هنرمندان در محیطی مرئی زندگی می کنند. مرئی، جهانی محدود و پایان پذیر است؛ اما نامرئی نامحدود و بی انتهاست. شعر و هنر (به معنی عام) می تواند تقلید و محاکات مرئی باشد، یعنی محاکات چیزی که قابل دیدن است. ارزش چنین هنری به دقت و هوشیاری محاکات کننده بستگی دارد؛ اما هنر در جایگاه والاتر می تواند از مرئی برای بیان نامرئی کمک بگیرد. محسن حسینخانی در کتاب ...
Click
To Read Full Article
