تنها صدا نیست که میماند...
هفته نامه ی دوچرخه> نیلوفر نیک بنیاد: روزی که فهمیدم بیماری امان نداده و معلم پرورشی دبیرستانمان را با خودش برده، خیلی دلم گرفت./ نمی خواستم رفتنش را باور کنم. روزی ده بار، شاید هم بیش تر، فیلم اردوی اصفهان را که با دوربین بی کیفیت موبایلم گرفته بودم نگاه می کردم؛ آن جا که یکی از بچه ها مقنعه ی آن یکی را می کشید و ما می خندیدیم و صدای معلم پرورشی از پشت صحنه می آمد: «بچه ها، بیاید ناهار.» همین صدا بود که باعث می شد تا مدت ها فکر کنم هنوز هست و یک جایی همین گوشه و کنار زندگی می کند. با این که او همه ی نشانه هایش را با خودش برده بود و حتی ...
Click
To Read Full Article