بیزمان و بیمکان
این روزها «پدر»های مختلفی در سینما روی پرده می روند. احتمالا آخرین آن ها را همین چند روز قبل در جشنواره جهانی فجر با نام (کریستینا گروزوا، پیتز والچانف، ۲۰۲۰) دیده ایم که درباره یک پدر لجوج و غیرقابل کنترل و دچار عقاید عرفانی و تاحدی خرافاتی بود که پسرش را حسابی از کار و زندگی انداخته بود. پدر فیلم (۲۰۱۲) با بازی ژان لویی ترنتینیان با فصل به یادماندنی ملاقات با دخترش با بازی درخشان ایزابل هوپر – نیز کمی دورتر ایستاده. (کریستوفر نولان، ۲۰۱۴) هم تجربه کرده بودیم که با توجه به فاصله فیزیکی در حد کهکشان ها، تا چه حد عمیق، تلخ و دردآور بود. او ...
Click
To Read Full Article