از «خانه سبز» تا بحران آب؛ وقتی نقد نفس نمیکشد
این یادداشت تلاشی است برای درهم تنیدن دو روایت؛ روایت بغض گرفته بیژن بیرنگ از خانه سبز و ابعاد پس از آن و روایت پخش نشدن تیزرهایش برای شرکت آب؛ دو موقعیت ظاهراً جدا، اما در عمق، متعلق به یک منطق واحد. وقتی بیژن بیرنگ می گوید: «وقتی خانه سبز را می ساختم، یک عده کیف هایشان را پر کردند و رفتند؛ هوا را برایمان غیرقابل تنفس کردند؛ پول ها را بردند و با آرزوها و رویاهایمان بازی کردند»، این جمله فقط حسرت یک هنرمند نسبت به گذشته نیست. این جمله، تشخیص یک الگوی تکرارشونده است؛ الگویی که از فرهنگ تا منابع طبیعی، از رسانه تا آب، مدام بازتولید می شود؛ ...
Click
To Read Full Article
