سلام به دود
یک زمانی قهرمان های حاتمی کیا آن قدر باورپذیر بودند که حتی وقتی گروگان گیری و هواپیماربایی می کردند باز تماشاگر این فرض دور از پسند را می پذیرفت و به ادامه ی قصه ی او دل می داد. چرا که یاد گرفته بودیم رفتار غریب آدم های او را سنگ بنای شناخت شخصیت ها و مجالی برای سُرخوردن به عالم قصه ای بدانیم که سازنده ای خوش نوا برای ما ساز می کند. با این که عزیمت چند روستایی با تراکتورشان برای رساندن عریضه شان به رییس جمهور فرض خیلی عحیبی نیست اما هر کاری می کنیم نمی توانیم با فیلم همراه بشویم و ادامه داستان را مهمتر از ایده ی اولیه ببینیم. علت این افول ...
Click
To Read Full Article