خاطرهای از یک فروتنی بیمانند…/ به یاد خسرو سینایی
حیف. یکی از آخرین نمادهای شرافت در سینمای ایران هم رفت… خسرو سینایی، مردی که خالص و بی پیرایه به «هنر» عشق می ورزید و آتش این عشق از چشمانش، دستانش و هیجان سخن گفتن رسا و محکمش همیشه زبانه می کشید و اگر می خواست هم نمی توانست پنهانش کند! جدا از شیفتگی به همه فیلم های کوتاه، مستند و بلندش (به ویژه پرتره همسرش گیزلا، مرثیه گمشده، کوچه پاییز و عروس آتش) که تماشای چندباره شان هم هنوز لذت بخش است، شخصیت منحصر به فردش همواره جذابیتی وصف ناشدنی برایم داشته است. نخستین بار، نیمه دهه هفتاد که نوآمده نویسندگی در نشریات سینمایی بودم، فرصتی دست داد تا ...
Click
To Read Full Article