گسل ها را به هم گره می زنیم
شاید زمین از بی توجهی ما به خود است که گاه از درون ترک برمی دارد و بغضش که می شکند، تکه های دلش برهم می لغزند و می لرزد. و یادمان می اندازد که خلقت، هزار شکل و بروز دارد که گاه با انتظار سازگاری و آفرینش او منافات دارد. شاید ضدآفرینشی شبیه آخر الزمانی باشد و گسل های بی قرار، قیامت پایانی را تمرین می کنند.گسل های بی مرز تباهی و بی مهری با بازی تلخ لغات شروع به نواختن آوای ویرانی کردند که نوایشان در بناهای نااستوار تبدیل به خشم و اعتراضی بی رحم و ویرانگر شد !! "ترس" و "تنهایی" نت های اصلی این نوای ویرانگری ست. ادعای بی اثباتی ست و کاش روزگار ...
Click
To Read Full Article