ارگان طلایی دهه ۷۰
یعنی پدرم روزنامه اطلاعات می خواند و با وجود اینکه چندبار به علت نرسیدن اطلاعات به رشت، روزنامه فروش محل کیهان را پشت در خانه انداخت، اما هرگز «کیهان» خوان نشدیم. کمی که از پدر مستقل تر شدم، «سلام»خوان شدم. سیاسی ترین و انتقادی ترین روزنامه نسل دهه ما. سلام سیاه و سفید بود و حتی آن تک رنگ قرمز اطلاعات را هم نداشت و ما هم دنیا را سیاه و سفید می دیدیم: راست و چپ، سنت و تجدد، حکومت و اپوزیسیون، روشنفکر و متحجر، خوب و بد... تا همشهری آمد. روزنامه رنگی... از جلال آل احمد خوانده بودیم که رنگین نامه ها، ننگین نامه اند. جلفند. لوس اند. فکلی اند. ...
Click
To Read Full Article